Црквата и секуларноста

Драги мои денес се почесто, се пишува и зборува за положбата на Црквата во секуларното општество. Еве решив и јас со вас да го споделам моето размислување. Моето кажување ќе го започнам, со исказот дека суштината на Црковното живеење е заедницата , соборноста, и можеби најдоброто нешто е во се,што секој човек кој ќе стане член на Црквата, ја задржува својата индивидуалност, а притоа влегува во заедницата, во која просто и едноставно математичката операција собирање не постои бидејќи 1+1=1, притоа секое од овие две или повеќе еден(1) ја запазува својата индивидуалност.
Додека приципот на секуларност подразбира двоења и поделби на секое едно на мноштво, притоа секуларизмот укажува дека работите во овој свет имаатсвоја цел, секоја пооделна и вештачки оделена работа има и своја цел. Принципот на секуларност покрај оваа општа определба подразбира и подвоеност на Црквата од државата.
Што се однесува до општата широка, определба на секуларизмот тој се коси со православната онтологија, која многу јасно укажува на фактот дека ниту човекот ниту било кое друго создание во овој свет, нема своја цел, туку се има цел во Бога во обожувањето. Човекот и светот треба да се обожат и облагодатат, да бидат во заедница со Бога. Но корените на секуларизмот лежат всушност во првиот гревопад на нашите прародители Адам и Ева, кога тие се одвоија од Бога по својот слободен избор, оттогаш настанаа мултиплициран број на делби и поделби.
Што се однесува до втората и најчесто употребувана определба на секуларизмот за подвоеноста на државата од Црквата, не би дискутирал за онтологијата на овој проблем туку историски би го согледал. Теократските општества и царства биле најчесто и најмоќните, зошто не знам, тоа оставам на вас да размислите. Во времето на византиската империја(313-1414), Црквата и државата беа едно. Тоа резултираше со еден општ напредок на целата империја, со просечно силен морал, силна држава, и држење на принципот дека се има цел во Бога. Но сигурно ќе се најде и некој од вас што ќе ме искритикува и ќе рече дека тоа единство на Црквата и државата донесе и многу штета на Црквата, мојот одговор е да не велам не и не спорам со тоа, но сепак тој модел на единство за мене е поубав може ќе ми се спротивставите но еве уште еден пример. Русија додека беше теократски Царство го доживеа својот процут, тогаш кога безбожните атеистички комунисти го убија светиот цар Николај со неговото семејство и го рушија православното Царство Русија го доживеа најдлабокиот пораз, од копј и до ден денес не може да се опорави.
Но доста е, Црквата и кога била одвоена од државата и кога била со неа никогаш не се ослабела нејзината сила, и од ваквото единство меѓу државата и Црквата секогаш повеќе имала корист државата зошто била облагодатена со молитвите на Црквата отколку Црквата, која често и трпела штети од мешањето на императорите.
Сепак размислете за тоа што се случи во ренесансата, ренесенсата го отфрли Бога и Црквата и како плод на тоа се појави многу неморал, и враќање кон вредностите на паганизмот во кој за жал и денес живееме.
Значи Црквата одвоена или во заедница со државата ќе остане неразрушива ни вратите на пеколот нема да ја надвладеат, државата е таа која трпи штета кога се оддалечува од изворот на спасението-Црквата.